Sesi Duyulmayanlar – Şaban Gürtuna

Yıllarını verdi, iş hayatına,
Sabahın alacakaranlığında yollarda,
Emeğiyle, alın teriyle büyüttü çocuklarını,
Ama şimdi boş, titrek ve yaşlı kolları.

Maaşı, yaklaşık bir ev kirası,
Bir çatı altına sığmaz hayalleri.
Çarşıda bir elma, pazarda bir ekmek,
Her adımda hesaplar kalbinin çarpıntısı.

Çöplerden ekmek toplayan eller,
Bir zamanlar sıcacık yuvalar kurmuş.
Şimdi gurura, sessizlikle bir duvar örmüş ,
Gözleri ise suskun ve  hüzünle dolmuş .

Çocuklar aç uyur bazen geceleri,
Beslenme çantasına konan umut eksik.
Bir üniversite kazanan genç,
Maddi yükle kapatır düşlerini.

Enflasyon, yorgun omuzlara bir yük,
Rakamlar büyük, hayat küçük.
Yaşam, bir ip üstünde cambaz oyunu,
Her ay başı, aynı telaş, aynı korku.

Kim duyacak bu çığlığı?
Kim görecek bu gözlerdeki çaresizliği?
Emekli bir zamanlar geleceği inşa etti,
Ama şimdi kendi geleceğini kaybetti.

Yine de yaşar umutlarla,
Bir gün belki adalet doğar bu topraklarda.
Emeklinin sesi duyulur,
Ve yaşamak, bir yük olmaktan kurtulur.

Manisa – 2025