Çanakkale Geçilmedi – Şaban Gürtuna

Toprak ses veriyor, tarih yankılanıyor,
Bir sancak dalgalanıyor, rüzgârın bile baş eğdiği.
Bu, sadece bir savaş değil,
Bir milletin kalbinde açan kan kırmızı çiçekti.

Gök kubbe şahitti, deniz fısıldadı,
Mehmetçik susmadı, susamazdı.
Bir kurşun düştü denize, adı şehadet,
Bir kurşun düştü toprağa, adı vatan.

Siperlerde göz göze durdu zaman,
Bir avuç ana duasıydı mühimmatımız.
Açtık göğsümüzü mermilere,
Çünkü biz toprağa düşen değil,
Toprağı ayağa kaldıranlardık!

Duydun mu?
Kimi 15’inde, kimi 20’sinde,
Omuz omuza, kaderin en civan yerinde.
Düşmana ne cephane yetti, ne de yürek,
Çünkü biz Çanakkale’ydik, geçilmedik!

Sonra bir ses yükseldi siperlerden,
Bir ışık yaktı karanlık göğü:
“Size ölmeyi emrediyorum!” dedi,
Mustafa Kemal’di, Çanakkale’nin sönmeyen güneşi.

Şimdi ne zaman rüzgâr esse Ege’den,
Ne zaman bir çocuk haykırsa umutla,
Ne zaman bir şafak sökse kan kırmızısı,
Bil ki, biz hâlâ buradayız.

Şahitlerimiz gökte, destanımız yerde,
Biz bu toprakların damarında kanız.
Bizi geçemediler, geçemeyecekler,
Çünkü biz Çanakkale’yiz, hep burada kalacağız!

18 Mart 2025