Bir Yılın Son Günleri – Murathan Mungan

I.
Bir yıl daha bitiyor
İşte bu kadar duru,bu kadar yalın bu kadar el değmemiş
Sıradan bir gerçeği daha kolları bağlı hayatımızın
Bir şiire nasıl dahil edilir bir yılın son günleri
Her sonda her başlangıçta ve her defasında
Alır gibi bir başkasını karşımıza.
Perdeler çekip,ışıklar söndürüp
Oturup yatağın içine bir başımıza sorgulamak kendimizi
Öğrenmek ikizin anadilini,ikinci belleğimizi
Öğrenmek kendimizle hesaplaşmanın buzul ilişkilerini
Bu aynaların dehlizlerinde gezinirken görürüz
Karanlık günlerimizin kenar süslerini.

Biterken bir yılın son günleri
Biliyoruz takvimler belirlemez değişimin mevsimlerini
Gençlik ikindilerini
Kargınmış bir çocuktuk büyüdüğümüzden beri.

II.
Bir yıl daha bitiyor düşlerim,
Tasarılarım, yarım kalmış onca şey
Her yıl biraz daha kısalıyor öncekinden
Bana mı öyle geliyor?
Yoksa daha mı hızlı ilerliyor zaman?
İnsan yaşlanırken?

III.
Kırdım mı? İncittim mi? birilerin
Kimleri kazandım,yitirdiklerim kimler?
Kendimi yineledim mi yazdıklarımda?
Yeniden düşünmeliyim dostluklarımı,ilişkilerimi
Dağınık yatağım, mutsuz yatağım
Çoğalttın mı eksiklerimi?
Gözlerim çocukluk fotoğraflarında mı kaldı
Yitirdim mi yoksa masumiyetimi?
Borçlarımı ödedim mi?
Doğru seçtim mi soruların fiillerini?
Tırnaklarım kesilmiş, dişlerim fırçalanmış, saçlarım taranmış,
Giysilerim ütülü,odam düzenli mi?
Ödünç aldığım kitapları geri verdim mi?
Geri verdim mi aldıklarımı:
Aşkları,dostlukları,sevgileri,güvenleri,bağları
Kitaplara,sayfalara,satırlara borcumu ödedim mi?
Yokladım mı duygularımı?
Hala sevebiliyor muyum insanları?
Ovmalı gümüşlerimi,bakırlarımı,cila geçmeli ahşaplarıma
Ovmalı umutları
Saklı tutumalı gelecek inancını,yarınları,eksik etmemeli ağzımızdan
Hançer kıvamındaki karamizah tadını
Şimdi oturup uzun bir hasretlik mektubu yazmalıyım Yavuz’a
Sonra köşe başından bir demet çiçek alıp
Öyle başlamalıyım akşama yeni bir yıla
Ama nedense her şeyin tadı dağılıyor ağzımda
Bir sap çiçek mi taşısam yoksa ağzımın kıyısında
Aydınlık rengi vursun diye gözlerimdeki buluta.