Mandolin Hüznü – Hüseyin Alemdar

Şehre tenha sesimi üfledim bu sabah
Yüzümde başlayan gün donuğu bir şiirle
İlkokul çocuğu duruluğunda.

Duran bir gül imgesiyim şimdi
Akşamın kırılan aynasında.

Sahi, ağzı kuş dolu bir çocuk
Mandolin mi iştemişti benden
Yüzümün bükülmüş göğüne çekildiğim
İçimin üşümüş denizlerine döküldüğüm o an.

Heyy çocuk, çocuk kalbim
Anne şefkati tadında bekle biraz daha
Her çocuğa bir mandolin düşer
Belki çok yakında.

İçim ki mandolin hüznü bir şiirdir artık
Tırnaklarını yiyen bir çocuk dalgınlığında
Düşmüş balerin beyazlığında içinden ağlayan.