Çobanla Bülbül – Ziya Gökalp

Çoban kaval çaldı, sordu bülbüle:
“Sürülerin hani, ovan nerede?”
Bülbül sordu, boynu bükük bir güle:
“Şarkılarım hani, yavrum nerede? ”

Ağla çoban ağla. Ovan kalmadı.
Göz yaşı dök bülbül, yuvan kalmadı.

Çoban dedi: “Ülkeler hep gitse de,
Kopmaz bende Anadolu Ülkesi,”
Bülbül dedi: “Düşman Hased etse de
İstanbul da şakıyacak Türk sesi”

Çalış çoban, kurtar öz yurdunu.
Şairlerden topla, bülbül bir ordu.

Çoban dedi:”Edirne’den ta Van’a
Erzurum’a kadar benim mülklerim.”
Bülbül dedi: “İzmir, Maraş, Adana,
İskenderun, Kerkük en saf Türklerim”

Sarıl çoban, Sarıl. Mülkü bırakma.
Yad elinde, bülbül, Türk’ü bırakma.

Çoban dedi: “Sürülerin hep kaçsa
Benim sürüm var, kaçmaz, adı Türk ili.”
Bülbül dedi: “Şarkı ölsün, yok tasa;
Türkülerim yaşar söyler halk dili.”

Yalvar çoban, yalvar. İlin kurtulsun.
Dile haktan, bülbül, dilin kurtulsun.