Ve Gittikçe Irayan – Ayten Mutlu

Yaban bir yağmur sonrası sesin
Dallarına çekilmiş durgun bir çınar gibi sakin
Suskunluğu telaşsız sözlere sarıyorsun
Yüreğim örselenmiş kırık kanatlarıyla
düşerken avcuna
Anlamıyorsun.

Böyle mi biter aşklar?
Gün batımına uçan göçmen bir kuşun yitivermesi gibi
Bir rüyanın ansızın bitivermesi gibi.

Nasıl unutursun?

Nasıl unutursun
Beni sevdin.
Harlı ateşler yaktın karanlığıma
Aşkların haraç mezat satıldığı dünyada
Yıldızları birer birer indirdin saçlarıma.

Seni sevdim.
Kocaman bir dağ gibi genişledi yüreğim.

Ne çok şeyimiz vardı anlatacak
Hiç kimsenin bilmediği ne çok şeyimiz
Ne çoktuk ikimizdik,ne çoktuk
Ne güzeldik,hiç olmadığımız kadar.

Sen alırdın kendini.
Beni getirdin yüreğindeki
öyle anlardı,aşardık yazgısını insanın
nasıl unutursun?

Giderdin.
Masamda söylenmemiş şiirleri bırakıp
sen gelinceye kadar
Nasıl da yanlızlıktı yastığımda unuttuğun
yokluğun ve artık hep yokluğun….

Bir rüzgardı kapandı pencereler
Son sesleri bunlar ezgimizin duyuyor musun?
Gidiyorum
Kal demiyorsun.

Şimdi bozkırlarda usul usul ağlayan
Kahır yüklü yabancı gibiyim
Kimsesiz bir aşkın ayak izinde
Uzak yıldızlara doğru yol alan
Ve gittikçe ırayan.
Ve gittikçe ırayan.