Perdah – Murathan Mungan

Bir sen kendini eskisi gibi hatırlıyorsun
Başak kapıları açmıyor söylediklerin
Kendinden eksilttiklerini hayat koymuyor geri
Dünle konuşuyorsun.

Tüylenmiş öfken, için acımış
Sıkıntı çoğaltmıyor kimseyi
İzlerini siliyorsun kendini yinelerken
Hatırlamaktan göremiyorsun şimdiyi
Aldığın yaş katettiğin yola denk değil
Dünyaya bunca acımasız gözlerin
Kendine kapalı bir tek,
Olgunlaşmadan çürüdüğünü bilmiyorsun.

Bunca tükenmişken yıldızların
gecen çekiliyorsun
İçindeki koyu is, yağlı bölge
Kırık hayal parçaları yenilmez gevşeyeni
Yüzünün perdahında denediğin usturalar
Geri getirmez seni bütün bunlar
Herkes kötü, dünya fena
Sonumuz geldi diye değil
Öğrenmen gerekenleri
Zamanında öğrenmediğin içindir.

Bir erkeklik mesleğidir perdah
Zaman çekilen suları bilir
Zamanı geldiğinde
Kalmak için çekilmek gerekir.