Ölüme Gazel – Ümit Yaşar Oğuzcan

Ne kötü bir dünya bu; sevgisiz, acımasız
Yaşarken dolu dizgin, ölüvermek apansız.

Sen, en güzel yerinde olsan bile yaşamın
Alırlar, götürürler bir yerlere zamansız.

Bütün o sevdiklerin, dostların, yakınların
Koyup giderler seni orada yapayalnız.

Çalkalanır gidersin kapkara bir boşlukta
Ne sevinç, ne de keder; artık her şey anlamsız.

Hakkın yok üşümeye, ağlamaya, gülmeye
Unutma! ölüsün sen, boş bir kalıpsın cansız.

Her şey geride kaldı, ne sandın yalan dünya
Gördüğün gibi işte; bir ölüm var yalansız.