O…! – Ahmet Ada

Odur üç gül üç köpük yaza uzanır
Kim bilir nereden gelir ne kadar kalır
Gelin ağlatma havasını başlatır
Kederi zurnanın ucundadır
Oradadır gül de gül köpüğü de
Kırık bir hüzündür
Hem güler hem ağlar.

Bir geyiktir dağlarda ince uzun
Bacakları gezer bahçelerde, iz bırakır
Kışın karda, kar gibi yağar…
Odur kara taşa yazılı ince yazı
Odur gelinlerin duvağı
Odur mahzun bakan göz
Odur kalbine sokulan hançer
Odur kanatlarını tutuşturan ateş.

Üç gül köpüğüdür o
Kırılgandır çıdamdır sevgisi kutludur
Açılıverir dağlar sürgünden çıkagelir
Eşyaya dokunsa acısı tazelenir
Öfkesi kar gibi erir.

Yola çıkan birini andırır yalnızlığı
Hiçliğe bırakılmışlığın rüzgârını estirir

Odur çiçek tozu rüzgârla serpilen
Gül bahçelerinden sokaklara bulvarlara
Odur ipek kar beyazı gecelerde
Yataklardan kayan ve yayılan dünyaya
İpeğin sesidir o, gülün köpüğü
-Ya siz kimlersiniz?