Ziya Osman Saba

Ha üç gün önce, ha beş gün sonra. Geldiğin gibi gidişin. Nereye gittiyse anan, baban, Peşinden kardeşin. Bir yaprak dökümüdür dört yandan. Bir dostun, seninle ağlamış gülmüş, Bir sabah gazeteyi açarsın ki: Ölmüş! Daha dün gibidir hepsi. Evlendiğin gün çekilmiş resim. Mesutsun bak, çoluk çocuğunla. Geçti kaç mevsim… Gençtin, dinçtin… hepsi bir zamanlar. Nerende şimdi … Devamını oku…Ölmek Konusunda – Ziya Osman Saba

Her akşamki yoluma koyulmuş gidiyorum. Her akşamdan vücudum bu akşam daha yorgun. Öyle istiyorum ki bu akşam biraz sükûn, Bir cami eşiğine yatıversem diyorum -Rabbim, şuracıkta sen bari gözlerimi yum! Sen, bana en son kalan, ben senin en son kulun; Bu akşam, artık seni anmayan İstanbulun Bomboş bir camiinde uyumak istiyorum. Sonsuz sessizliğini dinlemek istiyorum. … Devamını oku…Her Akşamki Yolumda – Ziya Osman Saba

Beni hatırladıkça, Arasıra gönlümü al. Sokakta görünce, gülümse, Yanıma yaklaş, Az elin elimde kal. Evine misafir geleyim, Kahvemi sen pişir. Taze doldurulmuş sürahiden Bir bardak su ver Yetişir…

Bu garip dünyada ben yadırgadım yerimi… Yıllardan sonra bir gün görüp çektiklerimi, Tanrım, bir meleğine emredecek: -Yetişir! Gözlerimi o saat sessiz kapayacağım. Beni bekleyedursun artık ılık yatağım, Bütün yorgunluğumu alacak bir teneşir Bir yükü atmış gibi sırtımda bir hafiflik, Oraya geçmek için aşacağım bir eşik. Başım bir defa olsun dönmeyecek geriye. Bir el gözlerimdeki perdeyi … Devamını oku…Ahret – Ziya Osman Saba

-Cahit Sıtkı Tarancı’ya- Şimdi çıkıverecek karşıma arkadaşım, Mektebe gitmek için geçtiğimiz şu yoldan. Babam tok sesiyle birden çağıracak: “Ziya!” Kalbimde eski sevinç, dallarda eski bahar. Gözlerimi kapatıp: “Bil?” diyecek birisi. Bir mahşer ortasında şaşırıp kalacağım. Ve girecek koluma bir melek gibi karım. Saracak etrafımı doğmamış çocuklarım..

30 Mart 1910’da İstanbul’da doğdu. 29 Ocak 1957’de İstanbul’da yaşamını yitirdi. Mütareke yıllarında yatılı olarak başladığı Galatasaray Lisesi’nden 1931 yılında, İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nden 1936 yılında mezun oldu. Hukuk Fakültesi’nde iken Cumhuriyet gazetesi muhasebe servisinde, mezuniyetinden sonra Emlak Kredi Bankası’nda çalıştı. Daha sonra Milli Eğitim Basımevi Tashih Bürosu’nda görev yaptı. Kalp hastalığı üzerine evine çekilerek … Devamını oku…Ziya Osman Saba – Hayatı ve Eserleri

Artık yaşamak için herkesten kaçacağız, Dünya bize verecek yalnız güzellikleri, Yalnız, semalarından dökecek ruhumuza, Geceler mehtapları ve gündüzler seheri Düşünceli yürürken, bir yol dönemecinde Çıkacak ömrümüze beyaz dallarla bahar. Hatırlatacak bize şen çocukluğumuzu, Erguvanlı bir bahçe, mor salkımlı bir duvar. Tekrar yaşayacağız ümitli sabahları, Bulacağız dünyanın o en güzel yerini. Ebedi bir sahilde yeniden tadacağız … Devamını oku…Artık Yaşamak İçin – Ziya Osman Saba

Seni görüyorum yine İstanbul Gözlerimle kucaklar gibi uzaktan Minare minare, ev ev, Yol, meydan. Geliyor Boğaziçi’nden doğru Bir iskeleden kalkan vapurun sesi, Mavi sular üstünde yine Bembeyaz Kızkulesi. Bir yanda, serin sabahlarla beraber, Doğduğum kıyılar: Beşiktaşım. Baktıkça hep, semt semt, yer yer, Beş yaşım, onbeş yaşım, ah yirmi yaşım! Durmuş bir tepende okuduğum mektep, Askerlik … Devamını oku…İstanbul – Ziya Osman Saba

O günü görmek için sade bekleyeceğiz, Göreceğiz bir sabah yeşil tomurcukları. Hazırlanıyor gibi, gökyüzü, ufuk, deniz, Bir sabah dökülecek baharların baharı. Bu bahar yalnız mesut günler taşımaktadır, Başbaşa kalacağız kenarında bir suyun, Göz alabildiğine yeşil uzanan çayır, Bir saadet içinde sessiz otlayan koyun. Bu bahar güleceğiz en içten bir sevinçle, Bir melek ordan bize uzatacak … Devamını oku…Baharı Beklerken Yazılmış Şiir – Ziya Osman Saba

Sabah… Ah şükrederek çıkmak geceden. Ayak bastığım kıyı, yeniden doğuş. Sabah, beliren evim, bahçeler ve sen, Henüz uyuyan dallar, havalanan kuş. Bu sabah bilmiyorum bu kırlar nere? Çamlardan çimenlere dökülen sükûn. Geçen ömrümü bana söyleyen dere, Sessizce yaşamayı öğreten koyun. Bir yol başlıyor gibi, ümitli, rahat. Tanrım! bu sabah içim senin eserin: İyilik, teselliler, merhamet, … Devamını oku…İyilik – Ziya Osman Saba

Ne çok anlatacaklarınız var Birbirimize nişanlılar! Ben de bir zamanlar sizin kadar mesuttum, Ben de şu parkın sıralarında oturdum, Ümid ettim, hayal kurdum… Şahit bütün ömrüme bu şehir, bütün yurdum. Ben de o mektepte okurdum Küçük mektepli! Bugün gibi hatıramda İlk gün, ilk ders, ilk hece. Şiirler yazmak için öğrendiğim güzel Türkçe. Yeni kitaplarım, siyah … Devamını oku…Ben De – Ziya Osman Saba

İlk yağmur damlası düştü Kuru yapraklarına güzün. Ardında kış kıyamet, Dert, hüzün. Alınyazısı hepsi…. Kısmet…. Ha yazı, ha kışı geceyle gündüzün, Kim bilir kaç günü kaldı Ömrümüzün?

Bir bademin altına, yorgun, oturmak biraz, Ayrı ayrı seyretmek çiçek açmış her dalı. Artık bütün renklerden, artık uzaklaşmalı: Beyaz işte, aylardır gözümde tüten beyaz. İş bitti… Uzaklarda ilk ümitler gibi yaz, Duyuyorum bu sabah, kış içimden çıkalı, İçimin dört duvarı bembeyaz badanalı, Ah, sade nefes almak, göğsüme dolan bu haz… Bir kuş ötecek şimdi… Havada … Devamını oku…Beyaz – Ziya Osman Saba

Tanrım, sonsuz dünyada ben âcım ve ufağım, Kulların arasinda Tanrım ben bir koyunum. İki tuğla halinde kenetlenmiş dudağım, Sonra geçtiğim yollar kum, hep kum, daim kum. Aradığım pınardan içebilsem bir yudum. Artık o günden sonra hiç susmayacağım. İnecek gözlerime uzun, en rahat uykum. Tuz çalınıp ağzıma, bağlanınca ayağım. Kulların arasında ben yaşadım sessizce, Hiç ağzımı … Devamını oku…Kurban – Ziya Osman Saba

Gözlerimin önünde hep aynı beyaz ev. Her dağ yamacına kurduğum, Beliren her su kenarında, Pembe damlı, yeşil pancurlu, balkonlu, Balkonuna tırmanan sarmaşık. Gece, pencerelerinden sızacak ışık, Kışın tütecek bacası. Kapıyı ittiğinde çalacak bir çıngırak. -Duyuyorum o sesi şimdiden, berrak- Geçeceğim yol, çıkacağım üç basamak, Ellerinden sıyırıp atacağım eldiven, Her halin, gülüşün, kokun, bütün ruhunla sen! … Devamını oku…Beyaz Ev – Ziya Osman Saba

Ah, şimdi hatıralar mahallesinde Misakımilli sokak No.37 Orası bütün evler, bütün ömür içinde, Mesut olduğumuz evdi. Talihin bir gün karşımıza çıkardığı. Elele döşediğimiz bir çift küçük odası. Ne diyeyim bilmem ki: Gönül sarayı, aşk yuvası… Akşamlar iner “kaymak yoğurt”çularla Kaldırımlar benim için gölgelenirdi. Saatler ilerler bozacılarla, Derken bir komşu seslenirdi. Pencerelerimizden biri komşu arsaya bakar, … Devamını oku…Misak-ı Milli Sokağı No.37 – Ziya Osman Saba

Bilemiyorum yıllardır neredeyim? Hergün yediğim ekmek, susayıp içtiğim su, Kolundan tutup gitmek istediğim kadın, Yaşamak kaygısı, gök hasreti, ölüm korkusu, Ve Rabbim senin adın! Yıllar var ki içindeyim hayatın. Anıyorum gençliğimi, özlüyorum çocukluğumu, Fakat bilemiyorum yarını. Bilemiyorum Rabbim, maksadını, kararını. Hepimiz işte dünyadayız, Yataktaki hastamız, topraktakı ölümüz; Neyiz, ne olacağız? Birşey bilmiyorum… Nefes almaktayım yalnız. … Devamını oku…Bilemiyorum – Ziya Osman Saba

Nasıl anmazsın o çocukluk günlerini! Dalda bülbülü vardı, gökte beyaz bulutu. Annem vardı, babam vardı. Bahçemizde, ılık, uzayan günlerdi yaz, Bir beyaz âlemdi kış. Başkaydı güneşi, böyle değildi ayı. Artık istemiyorum yaşamayı! Bir gün ver bana Tanrım, Ta çocukluğumdan kalmış..

Bir oda, içinde bir saat sesi Hayatın sırtımdan giden pençesi, Ve beni maziye götüren bir el, Eski günlerimiz, sessiz ve güzel… Bulduğum kayıplar, her günkü yerin, İşte konsol, ayna, köşe minderin, Seccaden, tesbihin, namaz başörtün. Bir şey değişmemiş, sanki daha dün. Yine ortancalar altı camının, Dışarda sükûnu yaz akşamının, Bahçemiz sulanmış, ıslak her çiçek. Kapı … Devamını oku…Bir Oda Bir Saat Sesi – Ziya Osman Saba

Odamız kararırken indirdiğin perdeler , Çarşının gittikçe artan gürültüsü Gelip kenarına oturduğun minder , Genç kızken işlediğin masa örtüsü , Yeşil abajurlu lambamız , Küçük sobamız , Anlatsanız , Ne oldu o geceler , eski akşamlarımız ? Beyaz elbiseler giydiğin zamanlar … Niçin yazmadık bir yere satır satır , Duvarlar ! ne oldu konuştuklarımız ? … Devamını oku…Ne Oldu? – Ziya Osman Saba