Sunay Akın

Ezilmiş bir çocukluk benimkisi Bir iskelenin Vapurların yanaştığı yüzüne asılıdır Üç tekerlekli bisikletimin lastikleri. Annesiz büyüdüm çünkü Yani serçeydim Kar üstündeki ve arka bahçesinde Kasabın beslediği kuzu. Dudaklarımı, İşte bu yüzden aile boyu Bir şişeye değdirip İçmeyi severim gazozu.

Oybirliğiyle koyunlar Keçiyi seçer Kendilerine başkan Oysa sürünün başına Kurdun akrabası Köpeği koyar Çoban.

İskelenin altına Sığınan deniz Bırak artık saklanmayı Savaş gemileri Çoktan geçip gitti…

Virgül hiç susmayan bir davulun tokmağı çağırır kelimeleri kağıtlardaki düğününe.

Ne kadar aradıysam suyunda bulamadım tak’ları zaman denilen kuyunun yüzümde bu yüzden yalnızca tik’lerini taşırım çocukluğumun. Yarısını tuttum çocuk doktoru olmamı isteyen anneme hasta yatağında verdiğim sözün doktor olamadım ama çocuk kaldım. İki çocuk rahatlıkla oturduğumuz kapının eşiğine kendi başıma zor sığıyorum bugün büyüdükçe insan yalnız mı kalıyor ne ?

Yol kenarlarındaki Yağmur mazgallarını Kumbara sanıp Harçlığımı atardım Bu yüzden en çok Denizden alacaklıyım…

I Ne zaman bir çocuk ölse Gözü evlerinde Annesinin kavurduğu Helvada kalır. II Yoksul bir çocuk görsem Yağmur altında üşüyen Köprü olmak geçer Hiç değilse içimden. III Her akşamüstü oyuncakçı Camekanından Çocuk ellerinin izlerini siler .

Kamaralarında çıplak Kadın resimlerinin asıldığı Savaş gemisinden Bozma bir jilet Her traş oluşumda Hem okşar Hem kanatır tenimi.

Bıraktı mektubu Ayşe kız kovuğuna ağacın bir taş daha çaldı ırmak ve çıngırağını sallayarak yine koşuştu buzağı. Bağışla beni generalim bekleyemedim bu dağı.

Tutsak olacağını bilerek yine bu sabah demirparmaklıktan içeri usulca sızdı güneş. Yasaklanınca görüş gününde çiçek getirilmesi arka duvarın dibinde sarmaşık tohumu dikmiş annem. Oysa el bile sallayamamıştım ona kuyrukta saatlerce bekleyip doldurduğu içme suyunu dökerken ardıma.

Özgürlük kitabının sayfaları arasına Cellatların kurduğu darağacındaki ip Yarım kalan sayfayı gösteriyor Okumaya devam edecek nice insana Evlilik fotoğraflarının yırtılarak Kırılan çerçevelerin Sokağa atılan tahtalarıyla çakılıyor Çocuk tabutları Hiçbir genç kız taşımıyor kolyesinde Sevgilisinin fotoğrafını Ama ölüm sayfaları Oyulmuş bir aşk romanının İçine gizliyor tabancasını…

Bilerek mi yanına almadın giderken Başının yastıkta Bıraktığı çukuru. Güveniyordum Oysa ben sevgimize Vapur iskelesi Ya da tren istasyonundaki Saatin doğruluğu kadar. Beni senin gibi Bir de annem terketmişti Ki göbeğimde durur Onun yokluğundan Bana kalan çukuru.

Deniz kıyısında Bir martıyla konuşurken görüyormuş Dostlarım beni sürekli Bir kaptanım çünkü Kağıt gemilerden emekli. Kılları uzadıkça ellerimin Unuttum kağıtlardan Nasıl gemi yapıldığını Ki yaşlılığa uzanan Birer iskeledir parmaklarım Çözüldü uçlarından Nice kağıt geminin palamarı. Çocukluğumun tahta atını Bozarak yaptığım iskeleye Küçük bir kağıt gemi Yanaşır mı dersiniz Kazısam ellerimdeki Bütün kılları ! …

I Yaşamı savunmaya katılmaması ozanın kendini mürekkep lekesi sanması gibi imzanın. II Ne pipo ne sakal yerde gördüğün ekmek parçalarını eğil ve al. III Varsın hançerlensin yurdumda nice ozanın kalbi bir çocuğun dökülen süt dişleri gibi.

Nasıl unutursun ilk gunleriydi İstanbul’a taşındığınızın usulca dokunmuştun hanımeli kokan bir duvara yaslı beyaz bisiklete -Binmek ister misin diye bir sesle irkilip ayrılmıştın hayal dünyasından. Annenin dizlerine yatırıp sarı saçlarını saatlerce taramayı düşlediği Ömercik duruyordu işte tam karşında ki yaramazlık yaptığında az mı dua ederdi onun gibi uslu olmana Kalır mıydın hiç altında böylesi sıcak … Devamını oku…Yara Bandı – Sunay Akın

Puan Ver : Telefon santralleri Beni sana bağlar sevgilim. Nükleer santraller ölüme Gökyüzünün nerede olduğunu soran Bir vapur dumanına Yanıt veremiyor hiç kimse. Çocuğunu asma köprüde sallayan Bir annedir İstanbul Ki onun içi süt dolu Biberonudur Kız Kulesi Soğusun diye suya tutulan. Ne kalem kılıçtan Ne kılıç kalemden üstün olsun Öğrensinler birlikte yaşamayı Örneğin kalem … Devamını oku…Asansör

Benden kısadır boyun Bir köy otobüsünün Dağa tırmanması Gibi uzanırsın Dudaklarıma. Katılmaz oldu nicedir yolumun Tozu dumanına.

Kimim ben Ve sakalından bir tek kılın Müzelere giremeyeceğine ağlayan Köse bir peygamberden Nedir beni ayıran. Hüzünlü bir çocuk yüzü müyüm Merdiven altındaki Boş rakı şişelerinin Hareketliliğinden anlayan Babasının eve gelip gittiğini. Bir cüce miyim yoksa Cenaze gününde Annesinin tabutuna Uzanamayışının ağırlığını Hep omuzlarında taşıyan. Küçük odaya çıkıyorum Tavan arasındaki Ve bir geminin Dümeni gibi … Devamını oku…Kayıp Dalga – Sunay Akın

Kokusu mahalleye yayılsın diye yaptığı yemeklerin akşamüstleri açık tutar penceresini yeni gelin.

Çarmıha gerildiği yaşta İsa’nın avuçlarımdan tutan iki çocukla çiviliyim yaşama aşk bardağını çalkaladığım su olmak kırılacak eşya taşıyan bir kamyon gibi gidiyor Ağrıma. Kendi kendime konuştuğum sanılıyor hep yanımdadır oysa giderken bıraktığın yüz havlun bozdun saklambaç oyununu ama bana gizlendiğim yerden çık demeyi unuttun. Her gece yatmadan okuduğum bir kitap olmanı isterdim kırardım ışıkları söndürmeden … Devamını oku…Yüz Havlusu – Sunay Akın