Kategori Şükran Kurdakul

Bilinmez biçimler çiziyor Havada sesi. Kimi çiçeğe durdu, Güzellendi kimisi. Çağları emziren toprak Çöllenirken acıdan kimi kurudu kaldı. Ölümü yendi…

Ben sevdayım, al beni sevecenliğine Ben gülüm, dallarına aşıla beni Çocuğum ben, göğsünde büyüt, Umudum ben, düşüncende geliştir. Acıyım, gerçeği…

Dağ yolları gibiyizdir, uzağa düşeriz Ararsan şiirin gurbetinde ara bizi. Belki rüzgârımız ses verir bir dizeden, Belki bir imgeye vurur…

Bunca yıl çok ışık birikti avuçlarımda Senin olsun Esinlen sevgi dokuyan ellerimden Bunca yıl şiirin, kardeşliğin, kavganın Has bahçelerinde yarattım…

Bunca acının çiçeği içimde büyüdü Mahpushane saksılarındaki baharı benden sor… Kulak ver gecenin sessizliğinde ağan sese, Ölümcünün böldüğü uykuları benden…

Kitaplar ellerimde öykülendi Düşlerim vurdu şiirler denizine Eski ezgilerle coşkulanan Sesimdir, çağları delip geldi. En güzelle en yaşayan Gözlerimden aldı…

Bu sevgi ormanında Ağaçlar gözlerimin içine güldüler Soluğumda yeşiller çiçeklendi. Bunca yıl özümsediğim güzel şeyler Kirlenmiş suları arıttı denizlerimde Garipliğimin…

Yağmurda parkta oturulmuyor, İstasyon çok hüzünlü; Acaba nasıl geçirmeliyim, Bu koskoca günü? Kitaplar koltuğumda ıslandı, Sigaram söndü sudan, Belki methiyeler…

Bir solukta yaşadım ve tükettim tümünü Bir solukta gördüm elli üç yılda gördüğümü… Sonunda yorgun yürek ‘duy..’ dedi işte, Sessiz…

Bir içimin alacakaranlığına dayanmak meselesi, Bir bu fena İstanbul akşamını yaşamak Nice odaların kapanmış penceresi Gene bana iniyor yalnızlığıma sığınmak.…

1927 yılında İstanbul’da dünyaya gözlerini açmıştır. İzmir Karşıyaka Lisesi’nde öğrenim gördüğü sırada 1946 yılında Türk Ceza Yasası’nın 142. maddesine istinaden…