Özdemir Asaf

Yalnızlık, yaşamda bir an, Hep yeniden başlayan.. Dışından anlaşılmaz. Ya da kocaman bir yalan, Kovdukça kovalayan.. Paylaşılmaz. Bir düşün’de beni sana ayıran Yalnızlık paylaşılmaz Paylaşılsa yalnızlık olmaz..

Akıllı derler aldır Deli derler aldırma Derler’i öngörürsen Yok bakarlar adama. Derler’i songörürsen Deli derler adama Sen derler misin, ya da Deyen misin, de bana.

Aşk, o kadar ne ise Uzaklığın yanında Uzaklar o kadar aşk oluyor Adamın canında. Ne demeli ateş, alev, can Sormalı önce uzaklardan Kime kül olur söner gider Kimi yanar rüzgarlardan. Uzaklar denince dağlar aklıma gelir Dağlar olsa da, olmasa da Dağsız uzak yoktur bana sorarsan Dağlar arada olmasa da.  

İki tür nokta var Biri önüne ve ardına bakar, Biri ardına bakmaz, Ardını noktalar.

11 Haziran 1923’te Ankara’da doğdu. 28 Ocak 1981’de İstanbul’da öldü. Asıl adı Halit Özdemir Arun. İlk öğretiminin bir bölümünü Galatasaray Lisesi’nde yaptı.1942’de Kabataş Erkek Lisesi’nden mezun oldu. İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi ve İktisat Fakültesi Gazetecilik Enstitüsü’ndeki öğrenimini yarım bıraktı. Bir süre sigortacılıkla uğraştı. Zaman ve Tanin gazetelerinde çevirmen olarak çalıştı. 1950’de İstanbul’da Sanat Basımevi’ni kurarak … Devamını oku…Özdemir Asaf – Hayatı ve Eserleri

Gülüş bir yanaşım’dır bir öbür bir kişiye; Bir’den iki kişiyi döndürür bir kişiye.. Anılarından kale yapıp sığınsa bile, Yetmez yalnız başına bir ömür bir kişiye.

Gece, denize yanaştım. O, sulardan geliyordu. Duydum. Ne iyi, dedim. Baktım, O, bir gemide geçiyordu. Bağırdım. Gel’siz, gitme’siz. Döndüm çakıllara sordum, Siz kimdensiniz. Dediler durandan, Bizi yakın edenden. Denizi sorguya çektim. Dedim, Görüyor musun yaşadığımı.. Yetinemedim. Tuttum yakaladım kendimi Getirdim gözlerinize serdim. Durdum, size soruyorum.. Yaşadığımı görüyor musunuz. Yaşadığımı Görüyor Musunuz.

Adının üstüne Anılar koyma. Sen mezar değilsin. Anılar Adının ardından gelsin. Sen duvar değilsin.

Seni saklayacağım inan Yazdıklarımda, çizdiklerimde, Şarkılarımda, sözlerimde. Sen kalacaksın kimse bilmeyecek Ve kimseler görmeyecek seni, Yaşayacaksın gözlerimde. Sen göreceksin, duyacaksın Parıldayan bir sevi sıcaklığı, Uyuyacak, uyanacaksın. Bakacaksın, benzemiyor Gelen günler geçenlere, Dalacaksın. Bir seviyi anlamak Bir yaşam harcamaktır, Harcayacaksın. Seni yaşayacağım, anlatılmaz, Yaşayacağım gözlerimde; Gözlerimde saklayacağım. Bir gün, tam anlatmaya.. Bakacaksın, Gözlerimi kapayacağım.. Anlayacaksın.

Aşka gönül ile düşersen yanarsın. Zeka ile düşersen kavrulursun. Akıl ile düşersen çıldırırsın. Duygu ile düşersen gülünç olursun. Aşka düşmezsen kalabalığa karışırsın, ezilirsin. Sersem sersem bakınıp durma bir yol seç.

Seni bulmakdan önce aramak isterim. Seni sevmekten önce anlamak isterim. Seni bir yaşam boyu bitirmek değil de, Sana hep hep yeniden başlamak isterim.

Şarkı söyleyormuşum Sokaklarda, Görmüşler. Yere yere bakıyormuşum Yürürken, Duymuşlar. Sonrasını kendileri uydurmuşlar.

Adalı’nın alnına yazmışlar denizi Sonra çizgi çizgi kesmişler, Gömleğine dikmişler Adalı’nın. Adalı’nın kentte durumu yaman.. Gömleğim deniz diyor Sorunca Ama içki başına vuruyor, zaman zaman Direniyor Adalı; Tam kafayı bulunca Ben sarhoş olmam Benim her şeyim deniz diyor, Boyuna adadan söz ediyor. Takılıyorum, Adalı diyorum, sevgilin de mi deniz Sen ondan haber ver.. Susuyor dik … Devamını oku…Adalı ve Ben – Özdemir Asaf

Elimde üç tekerlekli kırmızı bir bisiklet, Bir nohut-oda Hacıbayram’da Denizsiz bir ada’nın kıyılarında Görünmez arkadaşlarım.. Ne işim vardı bu rüya’da. Bir kere, bisiklet yeşil değildi, Başkentti, ada değildi. Karpuz iyi çıkmadı, beni yordu. Alemdağ ormanında kayboldum; Herkes beni arıyordu.. Akşam oluyordu, korkuyordum. Ne işim vardı bu rüya’da. Alemdağ ormanı yandı, yok oldu; Benim kayboluşum da … Devamını oku…Albüm – Özdemir Asaf

Ağlamak Bazı acılarda yetmez Bazı ölümlere Örtüsüdür bazı acıların Örter, örtülmez Savunur bir süre Ağlayanlar sevinmeli Sevin ağlayabiliyorsan Acılar ardarda dinmeli Durur bir nöbetçi gibi Durur bir bekçi gibi Zamana gülmeli-gülmeli Sevin ağlayabiliyorsan Unutmanın kardeşidir ağlamak Uyur uyanır yatağında duyguların Düşüncenin kucağında hep çocuktur Ağlamak.

Ne güzel insanlar vardı eskiden. Çocukluğumuzu kaplamışlardı. Bize masal anlatırlardı Cinlerden, perilerden. Büyük anneler, büyük babalar vardı. O zaman hepsi uzaktı ölümden. Hem sevdirir hem korkuturlardı. Acı hikâyeleri bile tatlı başlardı. Demek bunun için gittiler hikâyelerden. Ne güzel insanlar vardı eskiden. Ne güzel şarkılar vardı eskiden. Gençliğimizi donatırlardı. Hep iyi şeyler hatırlatırlardı Geçip gitmiş devirlerden. … Devamını oku…Eskiden – Özdemir Asaf

I Benim düşlerimin içinde O uyuyordu, duyuyordum. Ben bir uykusunda onun, Bir düş’ünde bulundum.. Uyuyordu,duyuyordu, Avundum. II Benim düşlerimin içinde O uyumuyordu, biliyordum. Ben ne bir uykusunda onun, Ne de bir düş’ünde bulundum.. Bulunsaydım, Vururdum.