İbrahim Abdulkadir Meriçboyu

Alır seni korum damla damla Suyuma, ekmeğime, aşıma, Kaygıma, sevincime, acıma, Umuduma, sabrıma, gücüme. Alır seni bölerim parça parça, Dağıtırım topraklara, denizlere, geceye, Açılır her sabah kapılar gözlerinde, Girerim ışıltılı, yemyeşil bir bahçeye.

– Karıma – Yirmi yaşında hapse düştüm. Yirmi beşimde sürgün oldum. Yıllarca gençliğimi saçtım Anadolu topraklarına. Bir yokuşu yıllarca indim çıktım döke döke kanımı bir ekmek parasına. İşte bugün altmış üç yaşındayım. Bakıyorum gökyüzüne bugün gene demir parmaklıklardan. Bir senin yüreğin ak bir güvercin elimde kalan.

Yaşamın vişne rengi dudakları vardır sevgilim Öpüşün kadar sıcak ve tatlı Özgürlük türküleri de söylenir bu dudaklarla sevda türküleri de. Vişne rengi dudakları vardır sevdanın Gülümser dudakların gibi titrek ve dokunaklı Okyanus olur sarar dünyayı Ölümün vişne rengi dudakları kimi kez dudaklarınca içten ve inançlı. Ölüm asude bahar ülkesi değildir o zaman Ölüm: Yiğit ve … Devamını oku…Adagio – İbrahim Abdulkadir Meriçboyu

Sıcacık bir yağmur siner kara gecenin içine, Toprak somun gibi kabarır. Tak tak vurulur kapıma, kişner kapımda kır atım, Dünyam gümüşler kuşanır.

Birgün başımızda sevda rüzgarları eserse deli deli yıldırımlar düşerse yüreğimize “Al bir yudum pınarından özgürlüğün, rüzgarından sevdamızın çek bir soluk” Yaşamın vişne rengi dudakları vardır sevgilim öpüşün kadar sıcak ve tatlı “Seni benden ne bu duvar ayıracak, ne bu kapı seni ne bu kara kara gelen ölüm” Çünkü ölüm; Yiğit ve sevecen bir yaşamın umutlu … Devamını oku…Allegro – İbrahim Abdulkadir Meriçboyu

Bu akşam içimde Tuhaf bir sıkıntı var Dünyada sanki bir ben kalmışım. Sanki herkes nerde keder varsa bırakmış Ben nerde bulduysam toplamış almışım. Önümde söğüt ağacı Her zamanki haliyle, çaresiz Havuzda su rahat İnsanlar susmuş Sessiz bir yağmur gibi başladı bende Konuşmak ihtiyacı.

Birgün başımızda sevda rüzgarları eserse deli deli yıldırımlar düşerse yüreğimize hızlanır kan dolaşımı. Babil’in asma bahçeleri değildir artık Dünyanın bilmem kaçıncı harikası Karanlığın bahçesinde açan gülümüzdür. Hüzün dolarsa içine bir gece yarısı Çevir gözlerini güneşin doğacağı yere Çek bir soluk rüzgarından sevdamızın, “kapı”yı, “duvar”ı “kara kara gelen ölüm”ü düşünme. Çevir gözlerini güneşin doğacağı yere.

İnsan kuş kanadında gelen yazı. İnsan arı su, insan ak süt. İnsan yemyeşil uzanan bahçe. İnsan kum, insan çakıl taşı. İnsan yiğit, insan dost, insan sevdalı. İnsan kancık, insan ödlek, insan hergele. İnsan kocaman, dağ gibi. İnsan parmak kadar, küçücük. İnsan alın teri, insan lokma, insan kan. İnsan solucan, insan sülük. İnsan kuş kanadında gelen … Devamını oku…İnsan – İbrahim Abdulkadir Meriçboyu

Yaslanıp omuzuna gecenin sabahı karşılar gibi, ama dünyaya günaydın diyemeden. Yatar gibi çimenler üstünde, ama çimenlerin kokusunu alamadan. Koşar gibi denize doğru, ama denizde kulaç atamadan. Uzanır gibi bir çocuğun başına, ama çocuğun başını okşayamadan. Tırmanır gibi gürbüz bir ağaca, ama ağaçtan bir meyve koparamadan. Kavuşur gibi eski bir dosta, ama eski dosla kucaklaşamadan. İş … Devamını oku…Ben Sensiz Burda – İbrahim Abdulkadir Meriçboyu

Orda, adamı düşündüren denizler vardır – ışıltılı ve berrak -, şurda gemiler durmuş, kimbilir, zincirleri ne ağırdır. Sarayburnu, Kızkulesi, Haydarpaşa… Bak işte Köprü, Böyle ayak altında bütün gün. İşte yollar gıcır gıcır, İşte Sultanahmet Meydanı şu gördüğün Nihayet, ilerde deniz, Mis gibi balık kokar. Daha sonra Adalar Ve hep çam ağaçları. Oranın mehtabı tatlı olurmuş, … Devamını oku…İstanbul – İbrahim Abdulkadir Meriçboyu

Bahçemdeki dut ağacı vurdu ince dallarıyla penceremin camına, Bir Beşiktaş tramvayı geldi aldı beni, Bir Beşiktaş tramvayı götürdü sana. Çemberlitaş, Şehzadebaşı, Saraçhane. Almışım parmaklarını ellerime, Beşiktaş tramvayında giderim yane yane. Terzi Adem, berber Ali, dikimaneden Emine teyze ve Makbule. Üç sarışın birader, Kapalıçarşı terlikçileri. Bir küçücük simitçi çocuk, levent bir hizmet eri. Hep iyi insanlar … Devamını oku…Beşiktaş Tramvayı – İbrahim Abdulkadir Meriçboyu

Kim anlatacak sana akşamları, dışarıda nasıl geçti günüm, Cağaloğlu pazarında nasıl atlatılıyorum, kimlere rastladım yolda, neler konuştum, kim anlatacak sana? Arada bir kim tutup sıkacak o minik pembe burnunu senin, o bembeyaz çileli saçlarını kim okşayacak geceleri? Kim şakalaşacak seninle sabah kahvaltısında, seni kim ağlatacak şiir okurken? Hele bir süre daha bensiz baksın dursun acı … Devamını oku…Sen Sensiz Onlar – İbrahim Abdulkadir Meriçboyu

Seni bir gün çekip aldılar topraktan, benzedin köksüz bir ağaca. Önce öğrettiler sana uygun adımı, sonra büyük şehirlerini gösterdiler Avrupa’nın. En muazzam saraylar karşısında bile sen evini unutmadın. Varşova’da kaputun kaldı, Dunkerk’te arka çantan. Düştü bütün fotoğrafların Sivastopol’da. Bir şafak vakti Paris’te bıraktın zavallı yüreğini, kurşuna dizilenler karşısında. Lanet okusunlar sana bırak, iyi bir asker … Devamını oku…Bir İnsan – İbrahim Abdulkadir Meriçboyu

Hasretim sana Tam üç koca kış geçti aradan, koskocaman üç asır. Önca Aydın, Muğla, Balıkesir. Önce bizim yiyemediğimiz bal gibi üzüm, incir. Önce bizim yemeğimize girmeyen bal gibi zeytinyağı. Sonra gene bir sıra dağ. Sonra Konya ovası, Adana. Sonra hiçbir vakit gülmemiş olan Orta Anadolu toprağı. Bilmem, tanır mısın yanında olsam, taş gibi sertleşti yüzüm, … Devamını oku…Seni Arıyorum – İbrahim Abdulkadir Meriçboyu

Yaşlılara saksılar dizdim, bahçeler yaydım. Yorgunlara diri beden verdim, taze yürek. Döşekler serdim hastalara, rahat, yumuşacık. Nerde yalan dolan gördüysem kızardım. Yiğit yüreklere, dedim, canım armağan. Ardına kadar açtım çocuklara kapıları. Dostluklar boy attı yeryüzünde, dostluklar orman orman. Ebemkuşakları gökyüzünde fır dolandı. Yürüdü dağlardan ovalara doğru gümbür gümbür bir deli su, yıktı bu su önüne … Devamını oku…Bu Su Çoğala Çoğala – İbrahim Abdulkadir Meriçboyu

Bir taş üstüne oturup dağlara baktım. Üzerine güneş vurmuş dağların. Nedense birden, bakıp bakıp dağlara, türkü söylemek geldi içimden. Ama ne bir dost var yanımda dinleyecek, ne bir yolcu, ne bir düşman. Hem pek acıklı olur benim türküm, böyle bir ağlayıp bir güldüğüm zaman.

Sizinle aynı yemeği yedim senelerce, aynı türküyü söyledim talim dönüşü, ve aynı rüyaları gördüm geceleri, ot yatakta. Gün oldu cömerttim, canımı verecek kadar. Gün oldu esirgedim tek asker cıgarasını sizden. Fakat bir akşam buluşursak eğer herhangi bir yol ağzında, namusum hakkı için öpeceğim toprak kokan ellerinizden!

Tekmil haklar alınır. Tekmil hürriyetler kısılır. Tekmil köşe başları, tekmil kapılar tutulur. Gökyüzü tıkılır dört duvar içine. Bütün bunlara karşı, dümdüz, apaydınlık kalır seni bana getiren yol.

Cibali dendi mi, aklıma siz gelirsiniz, kadınlar kiminizin beş çocuğu, kiminizin nar gibi yanakları var. Kiminiz kocasız kalmış, kiminiz ihtiyar, kiminiz daha körpe henüz. Bana umulmadık, eskimiş türküler düşündürür siyah başörtüsü altında yüzünüz. Parmaklarda tütün kokusu. Tütün kokusu pazen entarilerde. Biriniz ekmek alır fırından, biriniz durmuş öksürüyor ilerde, geçiyor bizim mahalleden biriniz. Cibali dendi mi, … Devamını oku…Cibali – İbrahim Abdulkadir Meriçboyu

Tüm umut yollarını kapayan Aşk da bir isyandır. Nerede kimbilir o fırtına, Beni yüzyıllara savuran Yüzü yırtık kan. İşlediğim zamansız sevdanın Cılız kemiklerini sayıp, Özgürlük adına soyunuyorum Uykunun karesine aşk kafesimde. Ey duru bestesini dinlediğim yökyüzü! Kiminle o ihtiras denizi, Kimi boğuyor dalgalarıyla, Nedir bu uğultu, Kimdir tanık? Sussun sularını aşınmış yatağımdan Alıp götüren deli … Devamını oku…Ayrılık – İbrahim Abdulkadir Meriçboyu