Ahmet Uysal

1938 yılında Balıkesir – Savaştepe’de doğdu. Savaştepe İlköğretmen Okulu’nu, Gazi Eğitim Enstitüsü Eğitim Bölümü’nü bitirdi. İlkokul, lise, eğitim enstitüsü öğretmeni olarak çalıştı. İlköğretim müfettişliğinden emekli oldu. Edebiyat dünyasına şiirle giren Uysal, ilk ürünlerini Şairler Yaprağı, Demet, İmece, Çaltı, Türk Sanatı, Varlık gibi dergilerde yayımlattı. Daha sonra çeşitli gazete ve dergilerde eğitim, edebiyat ve çocuk kitapları … Devamını oku…Ahmet Uysal – Hayatı ve Eserleri

Nereye gitsem karşıma çıkıyor ansızın O temmuzlar, gözlerine benzeyen bir kızın. O temmuzlardı karanlığı sevdiren bana Parlarken uzaklarda ışığı bir yıldızın. Otlarla, böceklerle uyuduğum günlerdi Simgesiydim sonsuz bozkırlarda yalnızlığın. Şimdi unuttum bütün adları ve yüzleri Yüreğimde yangınları kaldı temmuzların. Solumak, bir daha solumak o temmuzları Güzelliğine vararak çok eski yazların.

Seni öptüğüm sokakta mı kaldı? O yağmur, o rüzgar. Duvarların ardı karanlıktı, üşütürdü Soluğumuzla ısıtırdık ıssızlığı Ve biz aşıktık o yüzden aşkla katılırdık işçilerin direnişine Ahmed Arif’i arardık Ulus’ta Hasan Hüseyin içerdeydi. Bulvarda şiir okur, sokaklara sığınırdık parklara usulca kar yağardı. Aklımızdan geçmezdi kırılan bir dal, susuz kalan bir ağaç olmak. Bir gün ölecektik iki … Devamını oku…68 Kışıydı Ankara’da – Ahmet Uysal

Bir şiir Tek bir şiir yazmalıyım Uyağı rüzgar olan Yağmura bürünmüş soluğu. Bir gün Tek bir gün kalmalı Benden kalacaksa geriye Bir öpüş tadı dudağımda. Ve bir öpüş tadında Olmalı o şiir de.

Güz geldi ah, güle ne söylesem Sana ne söylesem ömrüm Sen ki şiirler düşürürdün Uzun uğultularla akan sulara Toprağın tuzu, taşın izi olurdum Ayışığı toplardın güllerden Gecenin ürpertisinden çocukluğumuza Kırgın kadınlarımıza yazılarda Oradan oraya savurduğumuz Sarılan sarılan yalnızlığa Şimdi nasıl koysam yerine Kırılan dalı, örselenen çiçeği Okşasam usulca, öpsem öpsem Bulutlarla düşlesem, kuşlarla düşünsem, Şiirle … Devamını oku…Sana Ne Söylesem Ömrüm? – Ahmet Uysal

Sisli şehirler bıraktın bana Erken ölümünü kuşların Ay ışığı da görünmez oldu Çiçeksiz, yarım balkonumda Uçuşan eteğini bulamadım. Kalbimi acıtıyor tenimin yarası Her gece amansız bir sorgulama Elimde kalan kırık dal ucu Yırtıyor dokunduğu yeri Kanlı bir hançer yatağımda. O kırgın yağmur sokağı da İşte kaybetti ince yağmurunu Silindi penceremdeki ıslak gölge Yakıcı öpüşlerin sıcaklığı … Devamını oku…Sisli Şehirlerde Kalan – Ahmet Uysal

Geceyle dinlemeli genişleyen Bir ağacın gövdesini. Üzerine yıldız sererken Su vermeli gülün toprağına. Şiir geceyi sever çünkü Aşk geceyle açıklar kimliğini. Eski bir ırmak yatağında Yeni bir serüvendir gece. Ve bir kadın sevilmeyi bekler Gecenin en ince yerinde.

Bir düşteydin bunca yıl Boynunda şiir ilmeği İnce olsun istedin hep İnce olsun şiirin ipliği. Bir sürgünden bir sürgüne Her zaman şiirden beklemeli Eski bir çıkrık olsan da Gülle dokudun ipeğini. Şimdi son duraktasın işte Cemal’in indiği durak İnmek istediği Metin’imizin Sana bir şiir yazımı uzak.

Sen öyle düş içindeyken Silindi suda sureti Yarım kaldı son serüven Döndü durdu rus ruleti. Söz eskidi su bulandı Nasıl bulmalı yeniden Ki birbirine karıştı Bilinenle bilinmeyen. Sendin o yaz parıltısı Yörüngesiz bir gezegen Yalnız, umarsız, bulutsu Karanlık sularda yüzen. Bitti mi o mahur faslı Ay ışığında söylenen Ateşin suyla dansıydı Yarım kaldı son serüven.

Yaz geçer günlerin tortusu şiirden sorulur Hesabını versen de uzak iklimlerin Şiirin sonu hep sorgudur. Şair, kuruyan otlarla özetliyorsun o büyük aşkını Halbuki her şey senin elinle aşk olur. Yıktın yükünü ıssız ormana, Sesinde ırmakların akışı duyulur. İşte sen de anladın sonunda bunu Yaşam ki şiirle sonsuzdur.

Geceyi aldattım suç ortağı arıyorum kendime Geçen ömrümü aldattım aşklar kapatmadı yaramı Bir çocuk ağlıyordu içimde yaz yağmuru sandım Ah, yaşlanarak mı silsem onun ıslak yanağını. Uzun koşu bitti yarısını bile geçemedim çölümün Deli dikenli kaktüsün tutamadım yasak yemişini Yenildim bu kuşatmada da uzun mızrağım kırıldı Yere düşürdüm aşk burcundan simgesini üçgenimin.

Sisli şehirler bıraktın bana Erken ölümünü kuşların Ay ışığı da görünmez oldu Çiçeksiz, yarım balkonumda Uçuşan eteğini bulamadım. Kalbimi acıtıyor tenimin yarası Her gece amansız bir sorgulama Elimde kalan kırık dal ucu Yırtıyor dokunduğu yeri Kanlı bir hançer yatağımda. O kırgın yağmur sokağı da İşte kaybetti ince yağmurunu Silindi penceremdeki ıslak gölge Yakıcı öpüşlerin sıcaklığı … Devamını oku…Sonsuz Ve Büyülü – Ahmet Uysal

NECATİGİL Sokaktan eve taşırdı İncecik kırgın bir aşkı. EDİP CANSEVER Mendilinde kan sesleri De bıraktı Edip Abi. TURGUT UYAR En güzel ona uyardı Büyük Saat, erken durdu Kayayı Delen İncir’in Yurduydu onun da yurdu. CEMAL SÜREYYA Çiçek dolu şapkasıyla Hep güvertede oturdu Ölümünden sonra bile Cıgarası yandı durdu. CAHİT KÜLEBİ Mavi bir türkü söyledi Bergüzâr … Devamını oku…Evvel Zaman Şairleri – Ahmet Uysal

Sen ki bir sözdüşüydün Ulaşan en eski aşklara Kırık testimde biriken su İlk yazılı taşı söylencemin. Sendin bulduğum büyü Bozkır buğulu bedenimle Tuzuna inandığım çöl kumu Kuşlar uçurtan susuzluk. Yollar ayrımı yüreğim Zaman dokuyan çıkrıktı Dönen ışık hızıyla Boşluğa düşen sarmal. Aşk ki bir sözdüşüdür Çıkar en eski yazmalara.

Bir kadın tenidir gece Ay ışığında soyunan Benim için mi gizlice Gelir denizin koynundan. Suyla rüzgârla öpüşür Onun ıslak ürpertisi Açık kalsa üstü üşür Kayınca şiir örtüsü.

Şehrini arayan bir nehirdim Arar gibi eski bir sevgiliyi Her yanım toprak, tuz ve kum Köpüğü dağılmış bozkırda Çoktan unutmuş çıktığı vadiyi. Kadınlar da görmüş yalnızlıkta Gözleri kırık bir söğüt dalı Kan mıydı sızan gözyaşı mı Uzak bir yıldız gibi kaymış Elinden, nehrimin suları. Nasıl akar giderdim oradan Sürüklenen bir nehirsem de Savrulan birkaç su … Devamını oku…Şehirlerdir Acıtan Kalbimi – Ahmet Uysal

Güz gömleği giydi şiir Hüzün sanıyor görenler Açık kalmış bir düğmesi Ki rüzgâr girsin diyedir. Cebinde yağmur kokusu Bir tutam kurutulmuş ot Yeni bir imge arıyor Onunla, ince akan su. Bir kadın eli değmiştir Belki de yıllar öncesi Saklar durur unutamaz O gömleği giydi şiir.

Şiire yetmeyen zaman Nasıl da yanılttı seni Sen ki daha bir çocuktun Bir yaşamı alıp gitti Şiire yetmeyen zaman. Sararan ot, yiten gölge Öyle birden gelen ölüm Doğrusu aklında yoktu Yaklaşıyor her geçen gün Sararan ot, yiten gölge. Soluk soluğa bir güzel Yaşadın ya sen ona bak Ardında kalan şiirler Adını fısıldayacak Soluk soluğa bir … Devamını oku…Şiire Yetmeyen Zaman – Ahmet Uysal

Her şey hazır belki yarın giderim Yağmurun sesini de alırım yanıma Gömleğimin cebindedir kuruyan otlar Eski yerinde kalır gene bozkır kokusu. Herşey hazır kesin yarın giderim Kırgın güz sokağı uğurlar beni Benim için rüzgâra bürünür evler Kapısını açık bırakırım ıssız avlumun. Her şey hazır olamaz hayal bunlar Şehrini bulamaz bulanık akan nehir Savrulur derin vadilerden … Devamını oku…Güz Sonu Şiirleri – Ahmet Uysal

Kırılgan günler edinmişsem altmışından sonra. bir çiçeği koklar gibi tutacaksınız demektir bu tutarken saydam ellerimi Aşkın önüne geçen şiirler beklemesin artık benden sevdiğim kadınlar Ve bütün güzel kadınlar,beni öper gibi öpsünler yaz ırmaklarını sevgilim olan, kızım olan, ıssız ormanım olan ülkemin o kadınları Ölümü ardına almış,çağcıl soluğumdur yarışır durur hala atlarla Ben yalnızca bir tanımı … Devamını oku…Unutulmuş Bir Mektuptur Aşk – Ahmet Uysal