Ahmet Haşim

Ateş gibi bir nehr akıyordu Ruhumla o ruhun arasından Bahsetti derinden ona halim Aşkın bu onulmaz yarasından. Vurdukça bu nehrin ona aksi Kaçtım o bakıştan, o dudaktan Baktım ona sesizce uzaktan Vurdukça bu aşkın ona aksi…

Ahmet Haşim (1884 Bağdat – 1933 İstanbul) Şair ve yazardır. Sembolizmin öncülerindendir. Bağdat’ta doğmuştur. Babası mülkiye kaymakamlarından ve Bağdat’ın eski ve bilinen ailelerinden birine mensup Ahmet Hikmet Bey; annesi ise yine Bağdat’ın ileri gelenlerinden Kahyazadeler’in kızı Sara Hanım’dır. Babasının Arabistan vilâyetlerindeki memuriyetleri sebebiyle düzensiz bir ilkokul tahsili gördü. Aynı sebepten dil olarak da sadece Arapçayı … Devamını oku…Ahmet Haşim – Hayatı ve Eserleri

Bütün bizimçündür Nukuş-ı encüm-i vahdetle işlenen bir tül Gibi üstünde titreyen bu sema; Gecenin dallarında şimdi açan Bu kamer, Bu altın gül… Bütün bizimçündür Ne varsa aşk ile bidar-ı ra’şe, ya naim, Ne varsa aid olan leyl-i hande-me’nusa, Sana aid lebimdeki buse, Lebinin surh-ı bizevali benim.

Ağaçların seheri zirvesinde titreşiyor Tuyûr-ı fâniye-i âlem-i tahayyül ü hâb. Semâyı kaplayacak, şimdi, gâzeler gibi nûr Zavallılar kalacaklar esir-i ufk-ı türâb. Ve onların gözü eyler nücûm-ı fecre itâb Ve onların sesi eyler «nihayet»i işrâb…

Gün bitti. Agaçta neş`e söndü. Yaprak ates oldu, Kus da yakut; Yaprakla kusun pariltisindan Havuzun suyu erguvana döndü.

Canan gülüyor eski yerinde Canan ki gündüzleri gelmez Akşam görünür havuz üzerinde. Mehtab kemer taze belinde Üstünde sema gizli bir örtü Yıldızlar onun güldür elinde…

Bir taraf bahçe, bir tarafta dere Gel uzan sevgilim benimle yere Suyu yakuta döndüren bu hazan Bizi gark eyliyor düsüncelere.

Canan gülüyor eski yerinde Canan ki gündüzleri gelmez Akşam görünür havuz üzerinde, Mehtab, kemer taze belinde Üstünde sema, gizli bir örtü Yıldızlar, onun gülüdür elinde…

Yarin dudağından getirilmiş Bir katre alevdir bu karanfil, Gönlüm acısından bunu bildi! Düştükçe vurulmuş gibi, yer yer Kızgın kokusundan kelebekler; Gönlüm ona pervane kesildi.

Şu bakır zirvelerin ardından Bir süvari geliyor kan rengi. Başlıyor şimdi malül akşamda Son ışıklarla bulutlar cengi. Bir bakır tasta alev şimdi havuz Suya saplandı kızıl mızraklar. Açılıp kıvranarak göklerde Uçuyor parçalanan bayraklar.

Bir Acem bahçesi, bir seccade Dolduran havzı ateşten bade. Ne kadar gamlı bu akşam vakti Bakışın benzemiyor mutade. Gök yeşil, yer sarı, mercan dallar Dalmış üstündeki kuşlar yâda. Bize bir zevk-i tahattur kaldı Bu sönen, gölgelenen dünyada.

Aşkın bu karanlık gecesinde Bülbül yine vahşi müterennim Mecnûn’u terk etti mi Leylâ? Vahşî sesi firkat sesi sandım. Aşkın bu karanlık gecesinde, Hicrânımı duydum, seni andım, Firkatzede bülbül gibi yandım.

Dönsek mi bu aşkın şafağından, Gitsek mi ekaalîm-i leyâle? Bizden daha evvel erişenler, Ağlar bugün, evvelki hayale… Dönmek mi? Ne mümkün geri dönmek, Düştüyse gönüller bu melâle? Bir eldir ufuklardan uzanmış, Zulmet bizi çekmekte visâle…

Yorgun gözümün halkalarında Güller gibi fecr oldu nümayan, Güller gibi… sonsuz, iri güller Güller ki kamıştan daha nalan; Gün doğdu yazık arkalarında! Altın kulelerden yine kuşlar Tekrarını ömrün eder ilân. Kuşlar mıdır onlar ki her akşam Alemlerimizden sefer eyler? Akşam, yine akşam, yine akşam Bir sırma kemerdir suya baksam; Üstümde sema kavs-i mutalsam! Akşam, yine … Devamını oku…Bir Günün Sonunda Arzu – Ahmet Haşim

Kenâr-ı âba dizilmiş, sükûn ile bekler Füsûn-ı mâha dalan pür-hayâl leylekler… Havâda bir gölü tanzir eder semâ bu gece Onun böcekleri gûyâ nücûmdur yekser… Neden bu âb-ı semâvîde avlananlar yok Bu haşr-ı nûr-ı hüveynâtı hangi kuşlar yer? Eder bu hikmete gûyâ ki vakf-ı rûh u nazar Füsûn-ı mâha dalan pür-hayâl leylekler.

Şairdir şiiri anlatan Şairdir seni tanıyan Şairdir duyguları yaşayan Şairdir size bakan.

İşveyle, fısıltıyla, gülüşle Olmuş sebi sevda yine bihap Oklar gibi saplanmada kalbe Düştükçe semadan yere mehtap… Buseyle kilitlenmiş ağızlar Gözler neler eyler neler israp! … Uçmakta bu ateşli havada Vuslat demi bir kuş gibi bitap…

Zannetme ki güldür, ne de lale, Âteş doludur, tutma yanarsın, Karşında şu gülgûn piyale… İçmişti Fuzûlî bu alevden, Düşmüştü bu iksîr ile mecnûn Şi’rin sana anlattığı hâle… Yanmakta bu sâgardan içenler, Doldurmuş onunçün şeb-i aşkı, Baştan başa efgân ile nâle… Âteş doludur, tutma yanarsın, Karşında şu gülgûn piyale…

Nasıl istersen öyle dinle, bakın, Dalların zirvesindeyiz ancak, Yarı yoldan ziyade yerden uzak. Yarı yoldan ziyade maha yakın.

Bir gamlı hazânın seherinde, Isrâra ne hâcet yine bülbül? Bil, kalbimizin bahçelerinde, Cân verdi senin söylediğin gül. Savrulmada gül şimdi havada, Gün doğmada bir başka ziyâda.