Şafağın Demircisi – Tekin Sönmez
I
Demiri yaman çekiçlerdi amcam
Ben kavları ocağa ekerdim.
Terlerdi ergenliğini şafak
Kömürler nar koparıp sağılırdı.
Vişne soyunurdu demirin tavında
Boşlukta değişim maviyle tüterdi.
Köpürürdü maşanın ucuda güneş
Körük coştukça/tan kızıllığı solurdu.
Kusardı demir pasını/sonra
Ben kömürleri yakutla süslerdim.
II
Demiri gözyaşlarıyla silerdi amcam
Ben yalıma havalar yüklerdim/usulca.
Demir kanayıp içime sinerdi
Orda/ipince dalbileklerimle koşardım.
Beynimde şahan yılkıların düşü/sonra
Yılkılar ah/ah beni düşürüp giderdi.
III
Halk dağlarının ergin demircisi
Geceyi düğümler/açardı kapıyı tanla.
Her geçen günden kıvılcım alırdık
Yakutlar akıtırdık sürenin birikimine.
Her seher şafağı göğsünde üretirdi
Her seher geceyi ergitirdi amcam.