Memleketim, memleketim, memleketim, ne kasketim kaldı senin ora işi ne yollarını taşımış ayakkabım, son mintanım da sırtımda paralandı çoktan, şile bezindendi. Sen şimdi yalnız saçımın akında, enfarktinda yüreğimin,

Seni sevdiğimi göreceksin sevmediğim zaman, çünkü iki yüzüyle çıkar karşına hayat. Bir sözcük sessizliğin kanadı olur bakarsın ateş de pay alır kendine soğuktan. Seni sevmeye başlamak için seviyorum seni, sana olan sevgimi sonsuzlaştıracak

Bir eylüldü başlayan içimde Ağaçlar dökmüştü yapraklarını Çimenler sararmıştı Rengi solmuştu tüm çiçeklerin Gökyüzünü kara bulutlar sarmıştı Katar gidiyordu kuşlar uzaklara Deli deli esiyordu rüzgar Dağılmıştı yazdan kalan ne varsa Yaşanmamış bir mevsim

Yıldızlar çamlara değer de geçer, Gün burdan başını eğer de geçer. Sular dizlerini döğer de geçer. Bir Ilgaz, er Ilgaz, yar Ilgaz!.. Başında bir tavus tuğ gibi çamlar, Yollara dizilmiş tığ gibi çamlar,

Gecenin bir zamanı evine gelince Kilitte duyuyorsan anahtarın sesini Anla ki yalnızsın. Elektrik düğmesini çevirince Çıt diye bir ses duyuyorsan Anla ki yalnızsın. Yatağına yatınca Yüreğinin sesinden uyuyamıyorsan Anla ki yalnızsın. Odanda kâğıtlarını

Sana oğlum demem hayatta çiğsen İstemem başına altın taç giysen Yetiştirip iki ağaç diktiysen İşte sen o zaman benim oğlumsun Zalimin önünde boyun eymezsen Haram malı helal deyip yemezsen Ben İslamım o gavurdur

Bu vatan toprağın kara bağrında Sıradağlar gibi duranlarındır. Bir tarih boyunca onun uğrunda Kendini tarihe verenlerindir. Tutuşup kül olan ocaklarından, Şahlanıp köpüren ırmaklarından, Hudutta gaza bayraklarından Alnına ışıklar vuranlarındır. Ardına bakmadan yollara düşen